Merhaba arkadaş benim Adım suskun Adam buda benim hikayem,
Küçükdkdüm daha.Ağladığımı görmesinler diye saklanırdım hep.Hiç o aptal oyunları oynamadım.Büyürken sorumluluk ve endişe çocuklara hissetirilmez.Bir anda omuzlarına verilir.Ben çok endişelendim kardeşimin hastahanede kalıyor oluşuna.Bir anda omuzlarımda kilomdan daha ağır sorumluluklar ve endişeler çıktı.Karanlıktan çok korkardım da kimseye söyleyemezdim.Kaç gece ışıkları açıp sabah olmasını bekledim uyumak için.O gecelerde Allah'a yalvarırdım.kendimle dertleşirdim.Hiç olmadı mavi kadar güzel hayaller kurardım. "Allah'ım bütün mavileri bana ver.Hepsi benim olsun." Çocuk aklı işte fazla basmazdı.
 Bisiklete binmeyi öğrenmemiştim henüz.Ama hastahane bahçesindeki banklarda uyursam hasta olacağımı biliyordum.Bide büyüyemiyeceğimi sanıyordum.Yaşıma göre çok yanlış şeyler öğrenmişim.Artık o küçük çocuk gibi kalamadığım zaman anlamıştım bunu.Bazen hayat karşısında çok şaşırıyordum
.Büyükler hep boşver dedi bana.
Gözlerine bakıp "Bir kere bile beni hissetmeyi denemediniz." diye bağırdım hep.Ama yinede uslu bi çocuktum.Büyüklerim bana boşvermeyi öğretti ben boşveremedim Ama boşveremediğimi hissettirmedim Zaten hissetmelerini istediğim zamanda onlar bunu istememişti.
Çocuktum daha.Henüz gözyaşlarımı gözlerimde tutabilecek kadar güçlü değildim
Ağladım.Çok ağladım.Onlara göre erkek değildim.Çünkü erkekler ağlamazdı.Benim hissettiğim cehennemde ölmekti.Dünyada yaşamak değil.Yinede kendimi öldüremedim.Çocuktum dedimya,ben çocukken çok beceriksizdim,sonra büyüdüm herkesin saygı duyduğu bir kişiliğe sahip oldum,ben sustum.Onlar konuştu ben sustum,onlar konuşarak kendilerini ilan etti kişiliklerini yüceltti,ben sustum
Sonra ne oldu biliyormusun;
Herkese bağırdım kullanılması zor kelimeler kullandım ama ya onlar beni duymadı,ya onlar Sağırdı yada ben dilsiz bir suskun,avazım çıktığı kadar bağırdım ama beni kimse duymadı,kendimi izah etmek için yazılar yazdım ama kimse okuyamadı,ya onlar kördü yada benim kalemim tutuk..
Yani senin anlıcağın ben mahalle arasında düşe kalka büyüyen bi çoçuktum...

Kabul ediyorum beceremedim sevmeyi. Ne birini yüzünü güldürebildim ne ben gülebildim.
Ve hep yarım kaldı bu sevda masalının sayfaları.
Seni ve aşkımızı her yazmak istediğimde tıkanıp kaldım.
Sevmekten korkuyordum seni tanıyana kadar. Sen çıktın karşıma dedim ki bu dünya da hala sevgi diye bir şey varmış.
Ve sevdim seni. Sevdim ama hani öyle yapmacıktan bir şey değildi bu.
Sonunda benim olamayacağını, canımın yanacağını bilsem de yine de seni sevmenin mutluluğunu bir an bile olsa yaşamak için sevdim.
Sana bir ömür boyu mutluluk olmak isterdim, yüzüne gülümseyiş tenine sinen koku dilinde bitmeyen aşk sözcükleri olmak isterdim.
Olamadım.
Beni affet.
Fakat seni sevdim sevmeyi tam olarak beceremesemde…
Sonunda üzüleceğimi , üzeceğimi bilsemde seni inan çok sevdim.
Şu an üzülüyorsun biliyorum ama emin ol ki ben de senden farksız değilim.
Sensiz kaldığımdan bu yana gülmeyi unuttum inan.
Hep uzaklara bakıyorum, hüzünlü ezgiler mırıldanıyorum dilimde.
Kimsecikler yokken ağlıyorum yokluğuna.
Evet seni seviyorum sen yanımda olmasanda.
Umarım yüzün hep güler ben seninle ol...
 
Serkan Kaya.